“قبرستان دنیا”

⭐️ از یک منظر باطنی و در عین حال اسراری، می‌توان گفت؛ هر که در این دنیاست و به اصطلاح نفس می‌کشد و راه میرود و می‌نوشد و می‌خورد، و می‌انگارد که زنده است، به واقع جزو مردگان است. این‌که می‌گویم نه به تشبیه و استعاره است، بلکه از این منظر همهٔ ما در قبرستانی به نام دنیا و در قطعات گوناگونش واقعاً دفن شده‌ایم. ما همه پیش از این مرده‌ایم. اکنون در قبرستان‌ایم و اشباح‌گونه می‌جنبیم و با هم مراوده می‌کنیم و خود را زنده می‌پنداریم. روزها در این قبرستان اینسو و آنسو می‌رویم و شب‌هنگام به قبر خود و بستر خود فرو می‌رویم. ما این قبرستان را به غلط زندگی نامیده‌ایم و آنگاه که کالبدهایمان(قبرهایمان) را تحویل می‌دهیم، باز به غلط آن را مردگی‌اش می‌پنداریم. حال آنکه قضیه درست برعکس است. ما اکنون مرده‌گانیم. هنوز زنده نشده‌ایم. هنوز چون دانه‌ای سر از این خاک برون نکرده‌ایم. قرآن به صراحت می‌گوید؛ “اِنَّکَ مَیِّتٌ وَ اِنَّهُم مَیِّتُونَ” (تو مرده‌ای و آنها نیز قطعاً مردگانند)! از این صریح‌تر نمی‌شود. به هیچ تفسیری نیاز نیست. جمله واضح و گویاست. آن هم با دو بار تأکید! ترجمهٔ “تو خواهی مرد و آنها نیز خواهند مرد”، ترجمهٔ دقیق آیه نیست. زیرا این آیه جمله اسمیه است! هم اکنون واقع است! این یعنی هر که در این دنیاست مرده است. و زندگی واقعی، خروج از این قبرستان است. ما تا وقتی خارج نشده‌ایم، زنده نیستیم و ندانیم که زندگی چیست. پس انقدر در این قبرستان آتش بپا نکن! حرص نزن! طمع به قبرهای اطراف نداشته باش! مردگانش را آزار نده! اشیاء قبرستان را ندزد! چپاول نکن! و حُبّ ریاست بر این قبرستان را رها کن! بجای وسوسهٔ تصرف قبرهای بیشتر، خود را آماده برای خروج کن! و بشنو؛ “وَ نُفِخَ فِی الصُّور فَاِذا هُم مِنَ الاجداثِ اِلیٰ رَبِّهِم یَنسِلُونَ”!(و چون در صور دمیده شود به‌ناگاه از قبرها خارج و بسوی ربّ‌شان شتابان شوند)!

مسعود ریاعی