“رفع نیاز و بی‌نیازی”

⭐️ حرکت و تلاش مردمان عادی همواره بسوی “رفع نیازِ” انواع نیازمندی‌هایشان است. اما سیر سالکان بسوی “بی‌نیازی” است. و این‌دو یکسان نیستند. رفع نیاز یک چیز و بی‌نیازی کیفیتی دیگر است. در رفع نیاز، تو موضوعی به نام نیاز را پذیرفته‌ای فلذا مدام باید برای رفع نیازمندی‌ها بکوشی. مدام باید برای رفع آنها فکر و خیال کنی و حرص و جوش بخوری. اما در کیفیت بی‌نیازی خودِ موضوع نیاز به کل منتفی است. آری، یک سالک هم در ابتدای راه می‌داند که نیازمند است اما قصد او همچون مردمان عادی مدام در اندیشهٔ رفع این نیاز و آن نیاز نیست بلکه قصد او این است که خودِ مسئلهٔ “نیاز” را از اساس حل کند و از ذهنش بیرون بیندازد. و خداوند “بی‌نیاز” است. او به چیزی نیازش نیست. زیرا او “صمد” است. وقتی می‌گویی؛ “الله الصمد” یعنی قصد من بسوی “بی‌نیازی” است. نمی‌خواهم محتاج کسی یا چیزی باشم. همان خدای بی‌نیاز، همان هدفِ بی‌نیازی، مرا کافی است. زیرا ورود به قلعهٔ “او” ورود به قلعهٔ بی‌نیازی است. و یادت باشد؛ “هر که را بپرستی شبیه همو خواهی شد”. و تو ذهنی آزاد و بی‌نیاز خواهی داشت. در این کیفیت از بی‌نیازی، چیزها باز هستند، چیزها باز در خدمت‌اند، اما روح و ذهن تو از اسارت نیاز و نیازمندی خارج شده است. دریاب نکته را!

مسعود ریاعی