“مثبت و منفی”

⭐️ وقتی مثبت و منفی وحدت ایجاد کنند، آرام می‌گیرند و بجای تنش خلاقیت ایجاد می‌کنند. وقتی مثبت و منفی در تضاد و تقابل قرار گیرند، آتش می‌افروزند و ویرانی به بار می‌آورند. وحدت بهشت است. تضاد جهنم است. هر گاه الکتریستهٔ مثبت و منفی در یک تقابل به هم برخورد کنند، جرقه ایجاد می‌کنند. و اگر کنترل نشوند ممکن است همه‌جا را به آتش کشند. در طبیعت چیزهایی هستند که جریان‌های مثبت و منفی را در خود به وفور دارند. اما هیچ جا را به آتش نمی‌کشند. خرابی به بار نمی‌آورند. آنها جامع اضدادند. یعنی مثبت و‌ منفی را یکجا و بجا در خود دارند. در جوامع انسانی، فرزانگان اینگونه‌اند. آنها نه مثبت‌اند و نه منفی‌اند. یا هم مثبت و هم منفی‌اند. البته بهتر است بگوییم فراتر از مثبت و منفی‌اند. آنها در وجودشان نه نیروی مثبت را از بین می‌برند نه نیروی منفی را. بلکه از وحدت و جمع این‌دو “روشنایی” می‌گیرند. انسان‌های نامعمول معمولی، یعنی انسان‌های به وحدت نرسیده، یا مثبت‌اند یا منفی‌اند. و یا مدام بین این دو قطب در رفت و آمدند. لذا پیوسته در تضاد و همواره در جنگ و جدال‌اند. آنها در هر جایی با قطب‌های متضادشان درگیر می‌شوند و‌ مدام انرژی از دست می‌دهند. راه برون‌رفت از این تضاد و تنش مخرب، از بین بردن یکی از طرفین تضاد نیست. این علاوه بر آنکه در جهان طبیعت ناممکن و ناشدنی است، قضیه را بدتر و پیچیده‌تر نموده و تنش را بالاتر می‌برد. راه برون‌رفت ایجاد وحدت و سازگاری بین این‌دو است. راه درست، جامع اضداد بودن و مثبت و منفی را در مسیر خلاقیت به کار انداختن است. از نیروی نهفته در درون‌شان روشنایی گرفتن و خانهٔ وجود را نور بخشیدن است. کاری که مراقبهٔ اصیل می‌کند همین است. مراقبه تو را جامع اضداد می‌کند. مشاهدهٔ بی‌قضاوت تو را جامع اضداد می‌کند. تو را بر فراز مثبت و منفی می‌برد. منسجم کرده به وحدت می‌رساند.

مسعود ریاعی