“حکایت”

⭐️ آورده‌اند که روزی شخصی با پیری روشن‌ضمیر در طبیعتی بکر کنار برکه‌ای نشسته بودند.
تلألؤ خورشید، زلال بِرکه را نوازش می‌کرد، ‌
پرنده‌ای مستانه بر شاخسار می‌خواند،
نسیمی برگ‌ها را به رقص و ریز ماهیان آب را به سماعی جمعی مشغول کرده‌بود…
– استاد، این چیست؟!
– این حقیقت است!
– لطفا حقیقت را به من بدهید تا آن را تعریفش کرده و طبقه‌بندی‌اش نمایم و شرحش دهم و از آن کتابی بنویسم و در دانشگاه تدریس‌اش کنم!
استاد خندید و گفت: دقیقاً “حقیقت” همان چیزی است که تو نمی‌توانی با آن چنین کارهایی کنی!

مسعود ریاعی