“بیماری بی‌یقینی”

⭐️ ما هیچ چیز را به یقین نمی‌دانیم اما طوری حرف می‌زنیم که انگار همه‌چیز را می‌دانیم. اکثر حرف‌هایمان در هوا و اغلب تصمیمات و اقدامات‌مان هوایی است. در بهترین حالت در ظن و تخمین و حدس و گمان کار می‌کنیم. شاید بشود و شاید نشود. مُخلَص کلام اینکه ما از یقین بی‌بهره‌ایم. مدام تلاش می‌کنیم تا خود را در نگاه دیگران ثابت و استوار نشان دهیم اما اینطور نیست و خود بر این نکته واقفیم. روزمره‌گی‌های زندگی و ماجراهای آن هر روز ما را بسویی می‌کشاند و مجبوریم برای تطهیر اندیشه‌های خام و عملکردهای ناقص‌مان مدام توجیه‌تراشی کنیم تا هم روان خود و هم روان اطرافیان‌مان را اندکی راضی و آرام نگه‌ داریم. ما بیمار شک و تردیدیم. بیمار توهّم دانایی و بیمار جهل‌ایم. آن که از یقین بی‌بهره است بیمار است. با این وجود داعیهٔ اصلاح جهان را داریم. می‌خواهیم فرمانروای عالَم باشیم. با آنکه حتی یک چیز حتی یک دانهٔ ارزن را به تمامی و یقین نمی‌شناسیم اما می‌خواهیم به زعم خود همهٔ پدیده‌های جهان را راست و درست گردانیم. لحظه‌ای بیندیش! ما کجا حق را می‌شناسیم؟! و چون نشناسیم کجا به آن تن داده‌ایم؟! ما آلودگانِ افتاده در مرداب شک و تردیدیم. چاره‌ای نیست و باید به یقین دست یافت. باید بیماری خطرناک بی‌یقینی را از میان برداشت. خداوندا ما راه آن ندانیم. پس به لطف و رحمت واسعه‌ات ما را به مراقبه‌ای اصیل فرو بر و راه نیل به یقین را بر ما بگشا و ما را از اسارت این ذهن تاریک‌اندیش و دردسرساز رهایی بخش.

مسعود ریاعی