“رفتن بی‌وسوسه”

⭐️ سالک مبارز پس از مبارزات بسیار در رسیدن به خویشتن خویش، در غایی‌ترین مرحلهٔ سلوکش باید آگاهانه و مختارانه با قدرت و سروَری خداحافظی کند. او پس از انجام خویشکاری‌های خویش، در اوج قدرت از جهان و جهانیان کناره می‌گیرد، به مراقبهٔ عمیق نشسته تا دروازه‌های آسمان به موقع بر او گشوده گردد. همچنانکه در حماسه‌های اساطیری آرتورشاه در غرب و کیخسرو در شرق به وضوح نمایان است. مرحله‌ای است متعالی که باید تک و تنها بدان وارد شد. بی‌هیچ قدرتی و بی‌هیچ تکیه‌گاهی. خداحافظ قدرت، خدا‌حافظ تکیه‌گاه‌های رنگارنگ. نیل به این کیفیت نهایی همان سکوی عروجی است که سالک مبارز را در لحظه‌ای شکوهمند تبدیل به انرژی ناب کرده و از دیدگاه اهل دنیا ناپدید می‌سازد. موفقیت در این مرحله نه از آنِ همه بلکه تنها از آنِ سالکان فرزانه‌ای است که ذهن و قلب و روح‌شان قادر به خداحافظی کردن از همه چیز و همه کس است. از آنِ کسانی‌که وسوسهٔ دانایی و توانایی و سروَری را به هیچ گرفته و چون روحی آمادهٔ پرواز از همهٔ گذرکردنی‌ها گذر می‌کنند.

مسعود ریاعی