نکات قرآنی 786

بسم الله الرحمن الرحیم”
(داغ خداوند رحمن و رحیم بر خود می‌زنم)!

– بسم الله الرحمن الرحیم آنچنان که سزاوار است غیرقابل ترجمه است. آن ترجمه‌ها که پیش از این ارائه کرده‌ایم همه اشاراتی ناقص به حقیقتی محض و نامتناهی است. پس بگذار اکنون نیز ترجمه‌ای دگر در وجهی دگر را ارائه دهیم؛ و آن اینکه؛ بسم‌الله الرحمن الرحیم یعنی؛ “داغ خداوند رحمن و رحیم بر خود می‌زنم”. در روایتی در عیون اخبارالرضا(۱/۲۰۳) از قول امام رضا(ع)، و در کشف‌الاسرار میبدی(۱/۲۸) از قول امام صادق(ع) آمده است که از ایشان از معنی “بِسم” پرسیدند. فرمود: “اسم از “سِمَة” است و “سِمَة” داغ بُوَد. چون بنده گوید: “بسم‌الله”، معنی آن است که داغ بندگیِ حق بر خود کَشم تا از کسان او باشم”.
این داغ و این علامت یعنی؛ من تنها بندهٔ خدای رحمن و رحیم‌ام. تنها از آنِ اویم. داغ او و نشان او بر خود دارم. بندهٔ کس دیگر و چیز دیگر نیستم. بندهٔ مال نیستم. بندهٔ سلاطین نیستم. حتی بندهٔ بهشت و آخرت هم نیستم. تنها بندهٔ اویم و نشان او دارم. این داغ و این نشان یعنی چنین کسی صاحب دارد. بی‌صاحب نیست. هیچ شیطانی نمی‌تواند او را از آنِ خود کند. کسی نمی‌تواند به روح و جان او که مال خداست دستبرد بزند. این داغ به واقع مهر اسراری پادشاه هستی است. هر که چنین مهری بر صحیفهٔ وجودش است، هر جا که رود پیک پادشاه کل است و کارش کارستان است. چنین کسی نمی‌تواند اهل خشونت باشد. نمی‌تواند اهل ظلم باشد. او اهل بخشندگی و مهربانی است. اهل‌الله است. ای دوست، مهر و نشان که بر دل داری؟! که را بنده‌ای؟! ذهنت را؟! مال‌ات را؟! حکام و سلاطین را؟!… بدان هر که را که بنده‌ای نشان همو را بر خود زده‌ای و با همان شناسایی خواهی شد.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی