“بیماری خودبزرگ‌بینی”

⭐️ اولین چیزی که باید با آن به مبارزه برخاست، غرور و خودبزرگ‌بینی است. اینکه من بهتر از دیگرانم و بیشتر می‌دانم و بیشتر توانایم و بیشتر می‌فهمم و کارم درست است، همان بدبختی بزرگ است. همان چیزی است که ما را زمینگیر کرده است. همهٔ ما به درجاتی دچار بیماریِ کشندهٔ خودبزرگ‌بینی هستیم. و تا وقتی این بیماری مهلک هست، بدیهی است که چشمان‌مان هرگز به حقیقتی گشوده نگردد. ما مدام از این و آن انتقاد می‌کنیم، عیب‌گیری می‌کنیم، تحقیر و استهزاء می‌کنیم، و در عین حال خود را پاک و بی عیب و نقص و کاردرست جلوه می‌دهیم. حاضر نیستیم هیچ‌یک از اشتباهات‌مان را بپذیریم بلکه با حربهٔ توجیه مدام آنها را توجیه می‌کنیم و اگر بتوانیم به گردن این و آن می‌اندازیم. ما بیماریم. بیمار. اما خود را سالم می‌انگاریم. سالم جلوه می‌دهیم. و این دروغ نفسانی را باور کرده‌ایم. پس بدیهی است که هیچگاه از این مرض مهلک بهبود نیابیم. زیرا اولین اقدام در جهت بهبودی، آگاهی به بیماری است. آن که نداند بیمار است، پس اقدامی نیز نکند و همواره بیمار بماند. و اما آن‌که دانست بیمار است، نیمی از مسیر بهبودی را به کسری از ثانیه طی کرده است. نیم دیگرش نیز بر او آسان است. زیرا که می‌داند!

مسعود ریاعی