“ذهن خوب”

– یک ذهن خوب ذهنی است که:
– خالی از شرطی‌شدگی باشد
– آرام و بدور از قضاوت به سر برد
– تحت اشراف نور خِرَد عمل کند
– بردهٔ احساسات و عواطف نباشد
– ندانسته‌های بسیارش را در تصمیم‌گیری‌هایش لحاظ کند
– در هر موقفی تسلیم راستی و درستی باشد
– سکوت را بر کلام ترجیح دهد جز در مواقع ضرورت
– با منطق‌های مختلف آشنا باشد و هر کدام را در جای خود بکار بندد. دنیا زبان خود را دارد و آخرت زبان خود. هر علمی دارای منطق خویش است
– با هر کس به قدر عقل و دریافتش سخن بگوید
– اسیر دانستگی‌هایش نباشد
– به‌گاه مراقبه کاملاً خالی از فکر و خیال باشد
– به‌گاه هجوم احساسات، مهار اسب عواطف را بدست گیرد
– به امری که ربطی به او ندارد دخالت نکند و در زندگی دیگران تجسس ننماید
– همواره پاک و شفاف همچون حبابی بر چراغ روح خود باشد
– گیرندگی از روح خِرَد و دهندگی به جهان بی‌خِرَد را بی‌منّت و بی‌منیّت وظیفه اصلی خود بداند
* اگر ذهنی اینچنین بود روح حیات و آگاهی همچون گل نیلوفری زیبا از گنداب دنیا سر برون خواهد زد بی‌آنکه خود آلوده به گند آن باشد. و این همان اعجاز شگفت و زیباست. نام دیگرش، تولدی دیگر.
ای دوست، ذهن خوب همچون یک نرم‌افزار خوب است. از خودش اطلاعاتی ندارد بلکه گیرندهٔ اطلاعات است. اگر خوب و سالم بار بیاید، می‌تواند خوب بگیرد، خوب پردازش کند و خوب و بموقع بکار بندد. این نرم‌افزار قابلیت‌های مختلف فراوان دارد. در برابر دریافت‌هایش؛ می‌تواند چرخشی عمل کند، می‌تواند ایستا عمل کند، و حتی می‌تواند لیزری عمل نماید. ذهن خوب و سالم وسیلهٔ خوبی است. اما یادت باشد که فقط وسیله است و نباید نقش پروردگاری برای آن قائل شد.

مسعود ریاعی