“تبعیت از بهترین تعابیر”

⭐️ گهگاه برخی پیدا می‌شوند و به من ایراد می‌گیرند که چرا تمامی گفته‌ها و نوشته‌هایت در باره آیات قرآن همه‌اش بر اساس رحمت و محبت و گذشت و زیبایی و اصلاح و سازندگی است و طوری سخن می‌گویی که انگار هیچ آیهٔ خشن و خشونت‌باری در آن نیست؟!
در جواب این عده بارها گفته‌ام و اکنون نیز یکبار دیگر می‌گویم و مکتوب می‌کنم؛ من از این آموزهٔ حکیمانه پیامبر(ص) که فرمود؛ “القُرآنُ ذَلولٌ ذُو وُجُوهٍ فَاحمِلُوها عَلیٰ اَحسَنِ الوُجُوه” (قرآن، رام و دارای وجوه متعدد است پس آن را به بهترین وجه‌اش تعبیر نمایید)، آموخته‌ام که در باره تمامی آیات خدا جز بهترین و نیک‌ترین وجوه و معانی را نگویم و جز بهترین را تبعیت نکنم. چه من پیرو “رحمة للعالمین”ام. اهل خشونت نیستم. خشن نمی بینم و به تعابیر خشونت‌بار دامن نمی زنم. من حتی در آیات قتال و جهنم و ظلمات، بدنبال یافتن دُرّ و مرجان‌ام. زیرا نیک می دانم که آب حیات را در ظلمات نهان می کنند! همان جایی که همه از آن می ترسند! آری من از نظام اَحسَن عدول نمی کنم. زیرا طریقتم طریقت بهترین‌ها است. قرآن به صراحت فرمان می دهد؛”وَ قُل لِعِبادِی یَقُولُوا الَّتِی هِیَ اَحسَنُ”(به بندگانم بگو؛ همواره سخنانی بگویند که بهترین و نیک‌ترین است)، و نیز به صراحت می فرماید؛“واتَّبِعُوا اَحسَنَ ما اُنزِلَ اِلَیکُم مِن رَبِّکُم”! (از بهترین آنچه که از سوی پروردگارتان نازل شده، تبعیت کنید)! من فرمان تبعیت از بهترین‌ها را پیرو ام. و بهترین‌ها، کشت و کشتار نیست. ویرانی و دربدری و تجاوز و سلطه انداختن بر این و آن نیست. بهترین‌ها زور و اجبار نیست. بهترین‌ها عشق و محبت و سازندگی است. تألیف قلوب است. بهترین‌ها در بسم الله الرحمن الرحیم نمایان است. آری، من نگاهم به هیچ‌یک از آیات خدا خشن نیست. زیرا اصلاً خدای من خشن نیست. محال است که در مجموعه نکات قرآنی، حتی یک مورد ترویج خشونت ببینی. چه من از قبیلهٔ خشونت‌گرایان و سلطه‌طلبان نیستم. قرآن برای من سرشار از کنایه و تشبیه و استعاره‌‌های پر رمز و راز معنوی است و حکایتی کیمیاگرانه دارد؛ همچنانکه خود پیامبر(ص) فرمود؛ “قرآن، تمامش مطابق ضرب‌المثل «به در می‌گویم که دیوار بشنود» نازل شده است”! “اِنَّ القُرآنَ نَزَلَ جَمِیعُهُ عَلیٰ مَعنی؛ اِیّاکَ أَعنِی وَاسمَعِی یا جارَةُ”! (عَوالیُ اللآلی ج ۴ ص ۱۱۵ ح ۱۷۹). همچنانکه امام علی(ع) نیز فرمود؛ “چه بسا آیه‌ای که شبیه کلام بشر است، در حالیکه کلام خداست و تأویل آن، شبیه کلام بشر نیست، همانطور که چیزی از آفریدگان او، شبیه او نیست. فعل او -تبارک و تعالی- نیز شبیه چیزی از افعال بشر نیست. همچنین، چیزی از کلام او به کلام بشر شباهتی ندارد؛ زیرا کلام خداوند -تبارک و تعالی- صفت اوست، در حالیکه کلام بشر، فعل اوست. پس کلام خدا را به کلام بشر، تشبیه مکن که هلاک و گم‌راه می شوی”!(التوحید ص ۲۶۴ ح ۵)

مسعود ریاعی