چهار مرحله از کیمیاگری باطنی

“تکلیس و انحلال و انجماد و تصعید”

⭐️ چون ماجراهای زندگی، وجود نامنسجم سالک را بسوزاند و خاکستر کند، این اولین مرحلهٔ کیمیاگری وجود است. آن را مرحلهٔ تکلیس که نوعی سوزاندن است گویند. سیاهی نام دیگر آن است. چون سالک سوخته است. و آنگاه آبی از آسمان نازل می شود؛ “وَاَنزَلنا مِنَ السَّماءِ ماءً”! این آب هر آبی نیست. از فرط عظمت نکره آمده است. آب روح است. و این مرحلهٔ دوم است. آن را انحلال گویند. و چون این خاکستر باران‌خورده، خشک شود، آن را مرحلهٔ انجماد گویند. برخی از آن به سنگ فلاسفه یاد کرده اند. در این سنگ آب حیات نهفته است. گاه چون بشکافد چشمه ‌ها از آن جاریست. و اما چهارمین مرحله تصعید است. لطیف گشتن و بالا رفتن است. “نار الله” تو را به تمثیل چون بخاری لطیف و ناب بالا می برد. همچون وجودی مُخلَص که آسمان‌ها و زمین را در بر بگیرد. تو با این روند به الوهیت خویش نائل گشته‌ای. و خودِ متعالی‌ات آشکار می‌گردد. نیل به چنین کیفیتی همان بهشت جاودانه الهی است. ای دوست، این دنیا پر از کوره هاست؛ مربع و مدوّر و استوانه‌ای، با لوله‌های تنگ و فراخ، با انواع صافی‌ها! چه این روند لطیف‌گیری است. پس ماجراهای زندگی‌ات را آگاهانه بپذیر و از تکلیس و انحلال و انجماد و تصعید مهراس، و شجاعانه و فهیمانه و تسلیم‌وار در راه پاکی و ناب‌شدگی گام گذار.

مسعود ریاعی