نکات قرآنی 739

“وَ لا تَمنُنْ تَستَکثِر”
(و منّت مگذار و فزونی مجوی!)

– کاش می‌دانستی که برخی چیزها با فزونی نجستن، افزون می شوند و برخی با فزون طلبی کاسته می گردند! سرّی است عجیب! چون بدهی می‌گیری. چون ببخشی برخوردار می‌شوی. تو آنگاه که بی‌منّت انفاق کنی به واقع بر داشته‌‌های خودت افزوده‌ای. چون دیگران را آگاهی بخشی، هدایت خود را افزون‌ کرده‌ای. آنگاه که خدمت خلق خدا کنی، جهانی خادمت خواهد شد. این روند باطنیِ آفرینش خداست. تو با بخششِ بی‌منّت است که وجود خود را گسترش می دهی. از جزء به کل می‌روی. و بالعکس؛ منّت‌گذاری و خودخواهی و فزون‌طلبی، حیطه وجودی تو را تنگ‌تر می کند. تو را به زندان تاریک داشته‌هایت می کشاند. اسیر ذخیره‌سازی‌هایت می شوی و عاقبت نیز زیر تلنباری از داشته‌ها مدفون می‌گردی. ای دوست، راه برخورداری از مواهب و نعمات، ذخیره‌سازی‌های خودخواهانه و همواره دست‌بگیر داشتن نیست. اینها همه اسارت و وابستگی است. ضد زندگی و ضد آزادی و ضد جریان ناب حیات است. عطا کردن، پویایی است. آن نشانهٔ زنده بودن است. “با بخشیدن، بدست آور” که این قانون فقط برای مادیات نیست بلکه سنتی است دیرینه که تمامی عوالم معنوی را در بر گرفته است. بدان که این روند، طریقت همهٔ سالکانی است که بسم الله الرحمن الرحیم، یگانه قانون زندگی‌شان است.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی