“ذات الهی”

☆ روزی کسی مرا گفت؛ چند جمله ای برایم از ذات خداوندی بگو.
سکوت کردم. خاموش شدم. و چون خاموشی به درازا کشید، گفت؛ پس چرا چیزی نمی گویی؟!
گفتم؛ جوابت همان بود! یک سکوت و خاموشی همه جانبه! زیرا هر سخنی از ذات خداوندی، هر توصیفی از آن، هر فلسفه بافی و نظریه پردازی، عین جهالت و نفهمی است. یک انحراف است. به توهّم رفتن است. تنها با خاموشی همه جانبه دریافتش کن. نه اسمی نه رسمی نه ضمیری، و نه حتی هیچ نعت و صفتی. سلبی اش دریاب که ایجابی برای فهمش نیست. چه همواره نه این است و نه آن.

مسعود ریاعی