نکات قرآنی 659

“وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلحِدُونَ فی اَسمائِهِ”
(و کسانی که اسماء خدا را بدنام می کنند به حال خود واگذارید)!

زیرا خود آن اسماء روزی به حساب شان خواهند رسید! حسابی سخت و طاقت فرسا! زیرا هیچکس نمی تواند از نام های خداوند سوء استفاده کند. نام های خدا، واژه نیستند. کلمات زنده و هوشیار اند. نیروهای بزرگ و مقتدر و هستی سازند. حال دقت کن! مفهوم “یُلحِدُون” حقیقت چیزی را پوشاندن است. این پوشاندن گاه با مسخره کردن است، گاه با تحریف کردن است، و گاه با سوء استفاده کردن از آن. و تمام اینها به معنای خوبیها را بدنام کردن است. کسانی هستند که فریبکارانه مدام در سخنان شان خود را ذاکر و زاهد و عابد نشان می دهند تا دیگران را استحمار و استثمار کنند. تا خود بیشتر بخورند و بیشتر بچرند. به دیگران چیزی می گویند و جلوه ای نشان می دهند که خود ابداً عامل به آن نیستند. اینان هیچ ایمان حقیقی به اسماء خداوند ندارند بلکه آن اسماء و آیات فقط دستاویزی است برای چنگ انداختن به مواهب دنیوی بیشتر. به انباشتن بیشتر. اینان اسماء را برای هدایت نمی خواهند و نمی خوانند، برای نیل به حیات و آگاهی ناب نمی خواهند و نمی خوانند، برای عروج از تاریکی به نور نمی خواهند و نمی خوانند، بلکه برای چریدن بیشتر می خواهند و می خوانند. اینان به اسماء خداوند به عنوان مدیران تدارکات شان نگاه می کنند. باورشان چنین است؛ چیزی را به ظاهر می گوییم تا چیز نقدی بدست آوریم! پس خود را ذاکر و زاهد و عابد نشان می دهند، حال آنکه کوچکترین بهره ای از مفهوم ذکر و زهد و عبادت ندارند. و دقیقاً همینانند که اسماء خداوند را نزد دیگران بدنام می کنند. حال آنکه خداوند می فرماید؛ مرا محبوب دلها کنید! اما کار اینان دقیقاً بالعکس است. کاری می کنند که دیگران از خدا و نام هایش بگریزند. لکن کارشان به همین سادگی ختم نمی شود. عاقبتی سخت در انتظارشان است. روزی که اسرار آشکار شود، خواهی دید که خودِ همان اسماء و آیاتی که ریاکارانه و سودپرستانه می خواندند، چگونه گریبانشان را خواهد گرفت. به فرموده ی آیه، آنها را به خودشان واگذار؛ تا “یَومَ تُبلَی السَّرائِر”(آن روزی که درونیات شان آشکار شود)! و تشت رسوایی و دنیاطلبی شان از بام فرو افتد!

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی