نکات قرآنی 649

“اِنَّ الَّذِینَ یُحادُّونَ الله وَ رَسُولَهُ أُولئکَ فِی الأَذَلِّینَ”
(آنان که خدا و رسولش را تَحَدّی می کنند، ایشان از خوارترین هایند)!

دقت کن! بسیاری فعل “یُحادُّونَ” را به معنای جنگ و پیکار با خدا گرفته اند، حال آنکه این معنایی دقیق و تمام نیست. چرا که جنگ و پیکارِ متعارف، خود فعل دارد و آن “یُحارِبُونَ” و “یُقاتِلُونَ” … است. لکن این “یُحادُّونَ” است و ریشه اش “حدّ” است. محدود کردن است. برای چیزی حد و مرز قائل شدن و مانع گشتن است. در اینجا روی سخن آیه با کسانی است که خدا را در ذهن شان محدود انگاشته اند و برای توانمندی‌هایش حد و مرز قائل شده اند. پس بدیهی است که چنین کسی در این دنیای پر خطر و پر رمز و راز مدام ضرر کند و خسارت ببیند. زیرا قدرت نامتناهی خداوند را در حل مسائل و مشکلاتش باور ندارد. خدای او خدایی محدود است. فلذا چنین کسی از تمامیت توانمندی های خداوند بی بهره است. خودش اینطور خواسته است. فلذا ذلیل می شود. فرو می افتد. زیرا خود را بواسطهٔ ذهنِ محدودساز خویش، از نیروی مطلق و همه کاره و لایزال الهی محروم کرده است. ای دوست، یک سالک فهیم، همواره تمام در و پنجره های وجودش را بر روی خداوند، باز نگه می دارد تا از هر کجا که خواست و از هر طریقی که صلاح دانست او را در بر بگیرد و از برکات خویش منتفع سازد. یک سالک اهل معرفت، هرگز با ذهن محدود خویش، توانمندی های خدا را محدود نمی کند. بلکه او را “عَلیٰ کُلِّ شَیءٍ قَدِیر” می داند. هیچگاه برای خداوند، حدّ قائل مشو. اهل “یُحادُّونَ” نباش! چه خداوند را طُرُقی برای نجات است که به مخیّله هیچ کس خطور نمی کند. او متخصص مدد رسانی به شیوهٔ “مِن حَیثُ لا یَحتَسِب” است. دریاب را نکته را! به خدای نامحدود و توانا ایمان داشته باش. چه تنها این خداست که در همه حال نجات بخش است. آن کس که خدا را محدود بینگارد به واقع زندگی را بر خود سخت کرده است. خود را ذلیل و ناتوان کرده است. بلکه از “اَذَلِّین” گشته است.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی