نکات قرآنی 640

“اَعداءُ الله”
(دشمنان خدا)

☆ در معنا و مصداق دشمنان خدا چه تصوّر کرده ای؟! آنها را چه کسان می پنداری؟! آیا هر کس که مخالف باور ما و برداشت ما باشد، دشمن خداست؟! آیا اگر کسی چون ما نباشد و چون ما نیندیشد، دشمن خداست؟! اگر اینطور باشد پس ما خودمان و برداشت هایمان را خدا فرض کرده ایم! اگر معاذالله چنین احساسی -گفته یا ناگفته- در وجود ما باشد، بی تردید به بیراهه های دور از حقیقت گرفتار آمده ایم. زیرا ملاک حق، برداشت ها و قرائت های شخصی من و تو نیست و نمی توان از روی نفسانیت، مصادیق دشمنان خدا را این و آن پنداشت. یک سالک حق، پیش از آنکه آنها را در درون خود نیابد در بیرون از خود نمی جوید. زیرا نیک می داند که دشمنان خدا پیش از هر چیز و هر جا، در درون خود ما لانه کرده اند. آنها اوصاف ذمیمه مایند. وقتی به فحوای قرآن هشیارانه بنگری؛ دشمنان خدای بخشنده و مهربان را، حرص و غضب و حسد و شهوت و حماقت و ریا و لجاجت و کفران و… خواهی یافت. اینان اند که دشمنان خدای حق اند. حرص، انصاف را از بین می برد و غضب، ستم و پشیمانی به بار می آورد و حسد، نفرت و کینه را شعله ور می کند و شهوات لجام گسیخته به منیّت و خودپرستی دامن می زند و حماقت و جهالت، دورکنندهٔ معرفت و آگاهی اند و ریا، بیماری شرک و دوگانگی می آورد و لجاجت ها و تعصب های کور به هلاکت و خسارت و خواری می انجامد و کفران، حق و راستی و درستی را می پوشاند… ای دوست، این اوصاف اند که دشمنان خدای بخشنده و مهربان اند. این اوصاف اند که باید در جهادی سالکانه قلع و قمع گردند. این اوصاف اند که باید گردنشان زده شود و دست و پایشان به خلاف هم قطع گردد و شرّشان از وجودمان کَنده شود! ریشه همهٔ پلیدی ها اینجا در درون است. آنچه که در بیرون می بینی همه نشأت گرفته از درون است. ریشه را بخشکان. به قول پیامبر اکرم (ص): بدترین دشمنان ما در خود ما و در دو پهلوی ماست؛ “اَعدَی عَدُوِّکَ نَفسُکَ الَّتی بَینَ جَنبَیکَ”! ای دوست، خداوند قادر مطلق است، خالق همه چیز است، قاهر و چیره است، بالا دستش کسی نیست و نمی تواند باشد. دشمنان خدا، اوصاف پلید خود ماست. کفر و شرک و نفاق در وجود خود نهفته است؛ “فَمِنکُم کافِر”! نکته را دریاب! پس اگر میخواهی با دشمنان خدا مبارزه کنی، بسم الله! صحنه آماده است! این اوصاف پلید و ضد کمال را در خودت شناسایی کن و همچون سالکی شکارچی یکی یکی شان را در وجودت شکار کن و از حَیّز انتفاع بینداز. هر جا که آنها را یافتی “فَضَربَ الرِّقاب”؛ گردنشان را بزن و نترس. از سَروَری بیندازشان. خودت را از شرّشان خلاص کن. آزاد کن. و آن گاه است که خواهی دید جهان بیرون به نیکی تغییر کرده است. به صلاح آمده است. حیاتی پاکیزه گشته است.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی