“ پرهیز از غُلُوْ”

– قدیس سازی و خداسازی یکی از مصائبی است که متأسفانه گریبانگیر همه ادیان و فِرَق و مذاهب در طول تاریخ شده است. چه هر جریان دینی غُلاتی دارد. غالیانی که به قول قرآن در دین شان غُلُو کرده و شخصیت های دینی شان را بزرگنمایی افراطی می کنند. گویا اینان اصلاً نمی توانند آرام بنشینند و چشمان مشاهده گرشان را بگشایند و جهان هستی را همانطور که هست ببینند. بزرگ نمایی و گنده گویی خوراک شان است. گویی بدون این خوراک مرده اند. ای دوست، سالک حق کسی است که مشی یی معتدل دارد. نگاهی باز و هشیار دارد. کسی است که بر صراط حق متعادل است. “اُمَّةٌ مُعتَدِلَة” است. آن است که از هر باور افراطی می پرهیزد و تحت هیچ عنوان دست به خداسازی نمی آلاید. خدا یکی است و همان یکی کافیست. هیچ نیازی به خدایان دیگر نیست. بدان وقتی مدام در ذهنت به قدیس سازی و خداسازی دامن می‌زنی، به واقع جای خودت را تنگ و تنگ تر میکنی. فضای وجودی ات را تنگ نکن. خفقان خودساخته ایجاد نکن. هیچ نیروی محرکه و قوّه ای جز به خدای یگانه نیست. همهٔ ارواح و نیروها -در هر رتبه ای که باشند- همگی خدمتگزاران همان خدای یگانه اند “وَ لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ اِلّا بِالله”