نکات قرآنی 617

“وَ شاهِدٍ وَ مَشهُودٍ”
(قسم به شاهد و مشهود)!

☆ شاهد کسی است که در حال مشاهده است و مشهود آن است که مورد مشاهده قرار گرفته است. در ابتدا این دو را دو چیز مجزا می پنداری. یکی تو که می بینی و یکی جهان هستی که دیده می شود. اما روزی خواهد رسید که در خواهی یافت، شاهد و مشهود یکی بیش نبوده اند. تو همواره خودت را دیده ای و به مشاهده خودت پرداخته ای! و آن روز “یوم جمع” است، روزی که وجودت به وحدت و یکپارچگی نائل شده است؛ “ذٰلِکَ یَومٌ مَجمُوعٌ”! “وَ ذٰلِکَ یَومٌ مَشهُودٌ”! ای دوست، شاهد و مشهود، واحدند. دوئیتی در کار نیست. جهانی که می بینی، جهان خود توست، و جهانی که دیگری می بیند جهان اوست. تو به هر طرف که رو کنی، در حال دیدن خودت هستی! این یعنی هر آنچه که می بینی خود تویی در آن مَظهَر! در آن کالبد و موقعیت!! هر تصویری که بگیری، آن تصویر توست! خوشایند یا ناخوشایند، تو همواره با خودت روبرو می شوی! و این نکته را به عنوان یک سالک در “روز جمع” به وضوح در خواهی یافت. همان روزی که از پراکندگی و تشتّت ذهنی و احساسی بدر آمده ای و واحد گشته ای. همان روزی که تمامی کالبدها و قوای مُدرِکه ات به وحدت رسیده اند. اکنون دوئیت است. در دوگانگی هستی. زیرا همواره یکی خودت را می بینی، و یکی آنچه را که بیرون توست. دو بینی یعنی همین! و یگانه بینی چیز دیگریست! و آن، روزی محقق می شود که به کُنه توحید پی ببری و تبدیل به وجودی یکپارچه و یگانه گردی. در آن روز شاهد و مشهود را جز یکی بیش نخواهی یافت. و دقیقاً در این کیفیت متعالی است که تو از کثرت رسته ای! در این کیفیت، شاهد و مشهود امری واحد و مقدس اند، زیرا حق تعالی به آن قسم خورده است! و قسم به امری مقدس می خورند!
ای دوست، اگر آنچه را که گفته شد به نیکی دریابی، تو دیگر هرگز نمی توانی به کسی ظلم کنی! زیرا دریافته ای که آن، خودِ تویی در جلوه ای دیگر! آیا هیچ فرزانه ای به خودش ظلم می کند؟!

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی