“نیستی را محترم بدار”!

☆ “نیستی” به معنای خالی بودن از هر چیز، یعنی همان “نه چیز”، واقعیتی بسیار مهم و ضروری و در عین حال مفید است. توهّمی نیست. واقعی است. اگر این نیستی نباشد، هستی به ظهور نمی رسد و به جریان نمی افتد. این نیستی است که هستی را مفید و کاربردی کرده است. این فضای خالی اتاقِ توست که به تو مجال زندگی و رفت و آمد می دهد. این فضای خالیِ ماشینت است که در آن می نشینی و هدایتش را بر عهده می گیری. این فضای خالی ظرف آشپزی توست که به تو مجال پختن غذا را می دهد. این فضای خالی درون اتم هاست که چرخش الکترون ها را موجب می شوند. این فضای خالی و بیکران است که مجال ظهور به سیارات و ستارگان داده است. این رحم خالی است که اجازه حضور جنین را می دهد. این خالی بودن ذهن است که خلاقیت می آورد… از این نیستی نترس. آن را هیچ و پوچ و بی ثمر مپندار. نیستی را، خالی را، بفهم و با آن دوست باش. اگر این نیستی، اگر این “نه چیز” نباشد، چیزها هرگز مجال ظهور پیدا نمی کنند. اصلاً چیزی نخواهد بود! حرکتی وجود نخواهد داشت! آنچنان که برخی پژوهشگران گفته اند بسیار بیشتر از ۹۹ درصد از جهان ما را فضاهای خالی تشکیل داده اند. پُر ها در برابر این خالیِ بزرگ عددی نیستند. انقدر جذب رنگ و لعاب پُر ها نشو. “خالی” را دریاب. ما از درون و بیرون در محاصره این خالیِ نه چیز نام گرفته قرار داریم. و مراقبه ی اصیل، ورود آگاهانه به این “نه چیزِ” خالیِ از همه چیز است. مراد از بی ذهنی، ورود به این نیستی است. آنچه را که عرفا به آن “فنا” و موت اختیاری گفته اند با ورود سالکانه به این نیستیِ مسحورکننده محقق می شود. و این نیستی، این نه چیز، این خالیِ بزرگ، همان ناکجایی است که خداوند در آن هستی سازی می کند. به واقع آن، گارگاه خلقت خداوندی است.

مسعود ریاعی