“اصحاب نور، اصحاب ظلمت”

☆ قرآن هم از نور سخن می گوید هم از ظلمت. آیاتی در باره نور و اهل نور هست و آیاتی در باره ی ظلمت و اهل آن. آیاتی نورانی اند و آیاتی ظلمانی. همچنانکه گاه خدا و اهل نور سخن می گویند و گاه ابلیس و اعوانش. درست مثل جهان حاضر. مخاطبان قرآن نیز عده ای مظهر نورانیت آنند و عده ای مظهر ظلمانیّت. عده ای اصحاب هدایت قرآنی اند و عده ای اصحاب گمراهی. چه خداوند با کلامش هر که را صلاح بداند به خیر هدایت می کند و یا گمراه می سازد. “یُضِّلُ مَن یَشاءُ و یَهدِی مَن یَشاءُ”. حروف قرآن نیز نورانی و ظلمانی دارند. دقت کن! کسانی از آیات ظلمانی پیروی می کنند و قلیلی از آیات نورانی. و اینها همه خود را مسلمان واقعی می پندارند. زیرا می گویند ما از آیات خدا پیروی می کنیم. پیروان ظلمانی، برای رسیدن به آمال و آرزوها و قدرت و حاکمیت و برخورداری همه جانبه، دست به هر کاری می زنند -اگرچه تکه پاره کردن دیگران و ویرانی شهری باشد- و البته به زعم خود آیات خود را هم در قرآن می یابند و همواره به آنها استناد می کنند. اینان حتی اگر از مهر و محبت و عطوفت و بهشت و بهشتیان بگویند باز منظورشان خودشان و برای خودشان است. و اما پیروان نورانی قرآن، آنها بسم الله الرحمن الرحیم خود و نیز دیگر آیات خیر و سازنده و فتوت مندانه خود را دارند. بهترین تفسیرها و زیباترین نگاه را به قرآن دارند. تفسیر اهل ظلمت غالباً پر از زد و خورد و جدال و سلطه طلبی و کشت و کشتار و ضرب و جرح و ستیز و نهایتاً بهره مندی از انواع غنایم دنیوی و نفسانی و امثالهم است، و تفسیر اهل نورانیت قرآن، سرشار لطافت و فتوت و بخشندگی و گذر از مرداب دنیا و احسن التفسیر حتی نسبت به آیات نار و جهنم است. امروزه جهان اسلام در جایجای سرزمینهای مختلف، دچار اهل ظلمت است. و متاسفانه همین هایند که بخاطر خشونت پرستی شان در هر سرزمینی دست بالا را دارند. حال آنکه اهل ظلمت، نماینده ی اسلام نیستند… اکنون همه ما در آستانه ی ورود به عصر جدیدی از حیات و آگاهی هستیم. پس سزاوار است که خود را برای آن به بهترین و پاکترین وجه آماده کنیم. حتی سزاوار است تا دیرتر نشده، آنها که تا کنون نادانسته پیرو اهل ظلمت بوده اند با توبه ای جانانه به سرعت به سوی اهل نور و اندیشه نورانی بیایند و خود را غرق در آیات نور و نجات الهی کنند و با رحمانیّت و رحیمیّت و مدارا و نور خِرَد، رهایی از رنج را نوش کرده و قدم به زمینی نو گذارند.

مسعود ریاعی