“نکات قرآنی” (573)

573- اُولئِکَ یَنالُهُم نَصِیبُهُم مِنَ الکِتابِ”
(آنها نصیب شان را از کتاب خدا خواهند داشت!)

چه نگاهی به کتاب خدا داری؟! همان نصیب و بهره ی توست. چه هر کس با برداشت خودش محشور می شود. نگاهت خشن و خشونت بار است، همواره در خشونت دست و پا خواهی زد. اهل بسم الله الرحمن الرحیم هستی و نگاهت همواره سرشار از عشق و محبت است، نصیب و بهره ات نیز همان است. تو همواره با اندیشه های خودت روبرو می شوی. می توانی بهترین تفسیر را ارائه دهی تا جایی که حتی آیات جهنم را با “اَحسَنُ تَفسِیراً” دریابی و جز خیر و رشد و آگاهی از آن بر نگیری، و هم می توانی چنان خودخواهانه تفسیر کنی که حتی آیات رحمت را در عذاب و شکنجه دیگران ببینی… این ذهن تأویل گر توست که سرنوشت ات را رقم می زند. امام رضا (ع) میفرمایند همواره به خداوند “گمان نیک” داشته باش. خود خداوند نیز در حدیثی قدسی فرموده؛ من در گمان بنده ی خویش ام “اَنَا عِندَ ظَنّ عَبدِی بِی”. این یعنی هر گمانی که داشته باشی با همان روبرو می شوی. همان از آنِ توست. پس کار خود را دشوار نکن. با برداشت های خشن و سخیف از آیات خدا، دیگران را آزار مرسان. آسیب مزن. ای دوست، هر آیه ای تأویلی الهی دارد. تأویلی که “خیر” است. زیرا همه ی آیات از منبع “خیر” نازل شده و “خیر” خود خداست. خداوند هیچ شری نازل نکرده است. این ناممکن است. زیرا از خیر، شر برون نمی تراود. شر، کار ذهن ما و برداشت های ناصواب ماست. اگر خیر و گمان نیک را دریابی، تو حتی در میان آیات جهنم نیز گوهرهای فراوان خواهی یافت! چه آب حیات را کجا پنهان می کنند؟! در ظلمات. و ظلمات همانجایی است که همه از آن می ترسند! ای دوست، بدان؛ سالک قرآنی آن است که همواره پیرو بهترین هاست “وَاتَّبِعُوا اَحسَنَ ما اُنزِلَ اِلَیکُم مِن رَبِّکُم”. چنین کسی تحت هیچ عنوان، کم تر و پایین تر از “بهترین” را پیروی نمی کند. و بهترین، شرّ نیست، ضرر و ضِرار نیست، آزار نیست، خودخواهانه و متکبرانه نیست. “بهترین” برای همه ی خلق خدا بهترین است. بهترین ها را همواره زیر سایه ی بسم الله الرحمن الرحیم دریاب.