“روزی روزگاری انسانی!”

زمانی انسان انسانی بود و انسانیت داشت. امروزه انسان آن سان نیست. به سان دیگری است. دست و پا و کَله همان است اما باغ وحشی در درون نهان دارد. “ایُّهَاالانسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الکَرِیم” (ای انسان! چه چیز تو را به رب کریم ات مغرور کرده است!؟)
بدان سالکی که بخواهد الهی شود پیش از هر چیز باید انسان شود. هم آن سان که خدایش فطرتش بخشید. انسان بودن، پل گذر به الوهیت است.

مسعود ریاعی