“بخشش یعنی گسترش وجود”

   یقین بدان که به اندازه ی بخشش ات، در هستی وجود خواهی داشت. حضور زنده ی تو، به میزان بخشندگی توست. هر کس به همان اندازه ای زنده است که می بخشد. چه مدار هستی، بر اساس رقصِ بخشش است که می چرخد و به پیش می رود. هر چه از حلال و از طیبات ببخشی، حوزه ی وجودیِ خودت را گسترش داده ای. و هر چه بیشتر بخل بورزی، از وجودت کاسته ای و به سوی محو شدن رفته ای. تو با بخشش، در عوالمی خودت را زنده خواهی کرد که به مخیله ات هم خطور نمی کند. گویی ذرات وجودت را که حاکی از عشق و محبت و اخلاص است چون بذری در تمامی هستی پاشیده ای. هر چه بخشش خالص تر و گسترده تر باشد، هستی تو نیز به همان میزان به مطلقِ لایتناهی نزدیک و نزدیکتر می شود. عظمت خدا در بخشندگی خدا نهفته است. در رحمانیت و رحیمیت او نهان است. و اینچنین است که دوستداران خدا، خود را به اخلاق خدا آراسته می کنند.

مسعود ریاعی