“بی سَری!”

☆ خداوند تاج عزتش را بر سری میگذارد که خالی از خواهش و آرزوست. سر خالی، سری است که تسلیم محض است. از دانستگی ها و برداشت های ذهنی اش به نیکی گذشته و تماماً طرح الهی را پذیرفته است. سری است که از درس و بحث و قیل و قال مدارس عبور کرده و در قلب خود که عرش خدای رحمان است ساکن گشته است. بی سری نقطه ی اوج آگاهی های اعجاب برانگیز است. و در یک کلام آخرین موقف زمینی سالک است. او با بی سری نخواهد مرد، بلکه حیاتی دگر را به تجربه خواهد نشست. حیاتی که در آن نفس بشری حضور ندارد و زمین و آسمانش دیگر است. مراقبه ی واقعی، بی سری است.

مسعود ریاعی