“در خانه ی فطرت خویش”

وقتی به فکر و خیال و آرزوپروری مشغول شوی، از خانه ی خویش خارج گشته ای. وقتی از این کار دست برداری و جریان فکر و خیال را متوقف کنی، به خانه بازگشته ای. مرز میان در خانه بودن و از خانه برون رفتن، فیزیکی نیست، ذهنی است. چه بسیارند کسانی که هرگز خانه ی خویش را ندیده اند، اگرچه به ظاهر در خانه اند. اینان حتی در خواب هایشان در بیابان توهّمات و آرزوها سرگردان اند. در خانه بودن، خود بودن و در فطرت خویش سکنا گزیدن است. بسا کسان که همواره در هجرت اند و هرگز از خانه ی خویش خارج نگشته اند.

مسعود ریاعی