“بهشتی که برچیده شدنی نیست”

☆ هر چیزی که زاده شود، می میرد. خدا زاده نشده، پس نمی میرد. برای اینکه به مرحله ی بی مرگی برسی، باید اخلاقی چون اخلاق خدا بدست آوری. خدا، بی خواهش و بی آرزوست. پس هر خواسته یا آرزویی که در خود بپرورانی، آن خواسته و آرزو، تو را بسوی زاده شدن سوق می دهد. این زاده شدن ها می تواند یا در این جهان و یا جهانهای دیگر خدا ادامه یابد و این چرخه همچنان بچرخد. این بدان سبب است که جریان هستی چیزی را از دست نمی دهد بلکه آن را به چیز دیگری که متناسب با عوالم عدیده اش است، تبدیل می کند. بهشت ها و جهنم ها اینگونه سر بر می آورند. آنها محصول عملکرد و اندیشه ی خودِ تو اَند. بی خواهشی و بی آرزویی، تو را از این چرخه پر تکرار خلاص می کند و به کیفیتی متعالی که بهشت خود خداست، میرساند. وقتی تنها تسلیم پروردگارت باشی و نه آرزوهایت، به بهشت جاودانه او ره خواهی یافت. بهشتی که همچون بهشت های موقتی دیگر، برچیده شدنی نیست.

مسعود ریاعی