از قصیده خَمریّه ابن فارض”

☆ زِدنِی بِفَرطِ الحُبِّ فِیکَ تَحَیُّرا
وَارحَم حَشیََ بِلَظَی هَواکَ تَسَعَّرا
وَ اِذا سَأَلتُکَ أَن اَراکَ حَقِیقَةََ
فَاسمَح وَ لا تَجعَل جَوابِی لَن تَرَی

– Give me excess of love and so increase me
In marvelling at Thee; and mercy have
Upon a heoart for Thee by passion seared.
– And when I ask of Thee that I may see Thee
Even as Thou art, in Thy reality,
Say not; Thou shalt not see, but let me see.

☆ از غایت عشقت بر حیرتم بیفزا! و بر دلی که از زبانه های اشتیاقت شعله ور گشته، رحم نما!
– اگر از تو بخواهم که حقیقت ات را بنگرم، اجازت فرما و جوابم را “لن ترانی” قرار مده!