“ایمان” به خدا، “ایمن” شدن به خدا و “امان” یافتن از اوست. تنها جای “امن” همین کیفیت است. چه او “مأمن” بی پناهان است و سرسپردگانش را به بهترین وجه “تأمین” می کند. خوشا به حال “مؤمن”ی که “آمین” گویِ دعایش خود خداوند است.

مسعود ریاعی