“اهل خدا”

“اهل بهشت”، جمعی اند و “اهل خدا” جمعی دگر. آن اهل، به بهشت اضافه شده است و این اهل، به خدا. آنها را به بهشت برَند “اِلَی الجَنَّة”، و اینها را بسوی خدای رحمن “اِلَی الرَّحمن”. اهل بهشت “فِی شُغُلِِ فاکِهُونَ” اند (مشغول لذت و شادمانی اند)، و اهل خدا، “یُحِبُّهُم و یُحِبُّونَهُ”، مشغول محبوب. اهل بهشت، کنار باغ ها و نهرهایند “فِی جَنّاتِِ و نَهَر”، اهل خدا، “عِندَ مَلِیکِِ مُقتَدِرِِ” ( نزد پادشاهی مقتدر). اهل بهشت را زنده کنند و داخل در بهشت کنند، اهل خدا، زنده به “مَعَ الله” اند و این روح بزرگ خودشان است که بهشتی زنده و حقیقی است.

مسعود ریاعی