حدیث

پیامبر اسلام(ص):
☆ هر کس که حاکم بر امری از امور مسلمانان شود، و همانطور که از خود و خانواده اش نگهداری می کند، از آنان نگهداری نکند، بوی بهشت را هم استشمام نخواهد کرد.
المعجم الصغیر ج۲ ص ۵۴

“حدیث قدسی”

☆ هر بنده ای را که به دلش بنگرم و ببینم که یاد من بر او غالب است، اداره کردن و تربیت او را خود بر عهده می گیرم و خود همنشین و همسخن و همدم او خواهم بود.

عُدَّةُ الدّاعی ص ۲۳۵

امام رضا(ع):
☆ هر گاه ستمگر بر ستمگر حاکم شود، دادِ حق ستانده می شود.
☆ هرگاه دادگر بر دادگر حاکم شود، حق، اعتدال می یابد.
☆ هر گاه دادگر بر ستمگر حاکم شود، حق می آساید.
☆ هر گاه بنده بر آزاد حاکم شود، حق به بردگی گرفته می شود.
الأمالی للطوسی ص ۴۵۲

پیامبر اسلام(ص):
“اللهُمَّ اَعُوذُ بِکَ مِن شَرِّ سَمعِی و بَصَرِی و شَرِّ لِسانِی و شَرِّ قَلبِی”
خداوندا، به تو پناه می برم از شرّ گوش و چشمم و شرّ زبانم و شرّ قلبم.
المهجّةُ البَیضاء ج ۵ ص ۱۷۶
شرح:
شرّ گوش، شنیدن ناحق است و شرّ چشم، دیده به زشتی ها گشودن است و شرّ زبان، به باطل سخن گفتن است و شرّ قلب، به هواهای نفسانی دل سپردن و از “مشاهده” باز ماندن.

امام صادق(ع):
☆ اگر میان مردم به عدالت رفتار شود، همه بی نیاز می شوند، آسمان روزی خود را فرو می ریزد، و زمین به اذن پروردگار متعال، برکت خویش را بیرون می آورد.
الکافی ج ۳ ص ۵۶۸

امام صادق(ع):
آیا تو می پنداری که خداوند همین یک جهان را خلق کرده، و غیر از شما بشری خلق نکرده است؟! آری قسم به خداوند که او ملیون ها “عالَم” و ملیون ها “آدم” آفریده که شما از میان آنها جزو آخرین هایشان هستید!
التوحید للصدوق. القاضی سعید القمّی ج ۳ ص ۱۱۸۷

امام صادق(ع):
☆ انسان از بُعد دنیوی و بُعد اُخروی آفریده شده است. پس هر گاه خداوند، این دو را با هم جمع کند، زندگی انسان در زمین آغاز می شود- زیرا از بُعد آسمانی به دنیا فرود آمده است- و هر گاه خداوند، آن دو را از هم جدا سازد، با این جدایی، مرگ رُخ می دهد و بُعد اُخروی به آسمان باز گردانده می شود.
تُحَفُ العُقُول ص ۳۵۵

امام صادق(ع):
☆ آداب دعا را حفظ کن؛ خوب ببین چه کسی را می خوانی؟! چگونه می خوانی؟! و برای چه می خوانی؟! … راههای نجات و هلاکت خود را بشناس، تا مبادا از خدا چیزی بخواهی که هلاکت تو در آن است در حالیکه گمان می بری که نجاتت در آن است!
مصباح الشریعه ص ۱۴۴

پیامبر اسلام(ص):
به من وحی نشد که مال جمع کنم و از کاسبکاران شوم، بلکه به من وحی شد؛ “به تسبیح و ستایش پروردگارت عامل باش و از سجده کنندگان باش و آنقدر ربّ ات را بندگی کن تا یقین تو را فرا گیرد”.
تفسیر قرطبی ج ۱۰ ص ۶۴