“چون بشنوی، ذاکری!”

“ذاکر” در والاترین مرتبه اش، آن نیست که چیزی بگوید و مرتب زبانش را تکان دهد، بلکه آن است که چیزی می شنود! و این از متعالی ترین مراتب ذکر است. چنین ذکری را خود خداوند در وجودت می افکند، به ارتعاش وا می دارد، و تو آن را با جان و دل می شنوی. بلکه با تمام وجودت، می بینی! آنگاه که به سکوتی همه جانبه فرو روی، موسیقای مقدس هستی را خواهی شنید، و این شنیدن، شنیدنی متعارف نیست بلکه همراهیِ عملی با جریانِ زنده ی حیات است. امام علی(ع) می فرماید؛ “سامِعُ ذِکرِ اللهِ ذاکِرٌ” (شنونده ی ذکر خدا، ذاکر است!). ای دوست، شنیدن را با “سکوت درونی” دریاب.

مسعود ریاعی