الهی!

تو بودی و من نبودم. پس مرا همانگونه که بودم – یعنی نبودم – قرار ده. زیرا هر گاه که بودم، خراب کردم و فضیحت ببار آوردم و آنگاه که فقط تو بودی، همه چیز خوب بود و درست. پس منت نما و بودم را به بودت، نبود کن، تا زیبایی دگر باره همه چیز و همه جا را فرا گیرد. ای آن که “لَیسَ کَمِثلِهِ شَیء”

مسعود ریاعی