“صدای وصل”

“وصل” نیز صدای خود را دارد. آنگاه که روح سالک با روح رحمانی در عرش پیوند می خورد، صدایی اعجاب انگیز از سر شوق بر می خیزد که منحصر بفرد است. به قول پیامبر (ص) واقعه ی وصل چنان عظیم است؛ که “اِهتَزَّ عَرشُ الرَّحمن”، عرش خدای رحمان به لرزش می افتد! و این صدایی قابل شنیدن است، استعاره نیست، زیبا و دل انگیز و فراگیر است. ارتعاش آن تمام وجودت را در بر می گیرد. گویی هم خوف است هم رجا. و شاید هیچکدامشان نباشد. صدایی مسحور کننده که فراتر از خوف و رجاست. سالک گاه این صدای وصل را در کوچه پس کوچه های سلوک خواهد شنید، درست همان زمانهایی که انتظارش را ندارد.

مسعود ریاعی