“حدیث قدسی”

پیامبر اسلام ص فرمود که خدای عَزَّ وجَلَّ فرمود:

ای فرزند آدم! همه ی شما گنهکارید جز آن که من او را ببخشم، پس از من آمرزش بخواهید تا شما را بیامرزم، چه اگر کسی بداند که این منم که صاحب قدرت و مغفرتم و از من طلب آمرزش کند، او را به قدرت خویش می بخشم و لا اُبالی! همه ی شما گمراهید مگر آن که من هدایتش کنم، پس هدایت را از من طلب کنید تا هدایت تان کنم، همه ی شما فقیرید مگر آن که من بی نیازش کنم، پس از من بخواهید تا بی نیازتان کنم. بدانید اگر همه شما از اول تان و آخر تان و خشک و تر تان و زنده و مرده تان بر زمینی جمع شوید و هر کدام تان درخواستش را طلب کند، او را عطا خواهم کرد بدون آن که چیزی از مُلک من کم شود! همچنانکه اگر سر سوزنی را در دریا فرو کنید و بیرون آورید چیزی از آن دریا کاسته نگردد! این بدان سبب است که من بخشنده ی وجودم و آنچه بخواهم به انجام می رسانم. عطایم کلمه ام است! عذابم کلمه ام است! زیرا “اِنَّما قَولِی لِشَیءِِ اِذا اَردتُ اَن اَقُولَ لَهُ کُن فَیکُونَ”!

عن “ابی ذرّ”. الطبرانی فی الکبیر ۱۱/۲۴۱