جان ستانِ سالک حق، خودِ خداست

اگر تو جان از خدا گرفته ای، پس جانت را فقط و فقط به همو تقدیم کن، نه به کس و به چیز دیگر. ردّ امانت اینگونه محقق می شود. چه هر کس بخاطر هر چیزی جان دهد، به همان چیز می پیوندد. برخی کشته ی احساسات اند، پس لاجرم به عالَم عواطف و احساسات رجوع می کنند. برخی کشته ی افکار و ذهنیات خویش اند، پس به جهان های ذهنی می پیوندند. برخی کشته ی انتقام اند، پس نصیب شان همان انتقام است. برخی کشته ی جاه و مقام اند، پس به اسارت همان می روند. برخی کشته ی دنیایند، کشته ی خاک اند، کشته ی هوس اند، کشته ی حماقت اند، پس به ناچار به حُمَقاء خواهند پیوست … ای دوست، تنها آن که در راه خدا، برای خدا، و به خدا، جانش را تقدیم می کند، شهید است. و چنین کسی به بهشت خودِ خدا رجوع می کند “وَادخُلِی جَنَّتِی”. و خدا، “حق” است، “ذلکُمُ اللهُ رَبُّکُمُ الحَقّ”، عین راستی و درستی است، و این حق، “زنده” است. برای همین است که قرآن می فرماید آن که جانش را تقدیمش کند، زنده می شود. این بدان معناست که جز برای وصل به این حقیقت زنده، جز برای طلب حق، جان دادن بخاطر هر چیز دیگر، یک خطای متوهّمانه است و شهادت نیست. دور شدن است و نزدیکی نیست. ای دوست! در قرآن کریم دو گونه آیه است که یکی جان ستاندن را به خدا نسبت می دهد؛ “اللهُ یَتَوَفّی الاَنفُس”، و گونه ی دیگر، که جان ستاندن را به “ملک الموت” یا همان عزرائیل و دیگر ملائکه نسبت می دهد! بدان آن که خودِ خداوند به لطافت جانش را می ستاند، همان سالک حق است که جز به “حضرت حق” تسلیم نیست! و غیر اینانند که جانشان را دیگر ملائکه می ستانند و به همان سو روانه شان می کنند که لیاقتش را دارند!

مسعود ریاعی