“عصر حکمت عملی”

همانطور که هر انسانی تحت اسمی از اسماءالله قرار دارد و خُلق و خوی شخصیتی اش از آن اسم بارز می شود، هر دوره ای از حیاتِ معنویِ جهان نیز تحت اِشراف اسمی از اسماءالله است. دوره ای که تحت اسم “شدیدالعذاب” بود، به نظر میرسد آرام آرام جای خود را به اسم “حکیمٌ علیمٌ” می سپارد. نشانه هایش در جهان بارز است و جهانیان اندک اندک بدان سو کشیده می شوند. این دوره ی جدیدی است که رو به طلوع است. مردمان جهان طعم تلخ جنگ و ویرانی و تجاوز و بی خانمانی و فقر و بیماری را چشیدند و در حال عبور از آخرین گردنه های آنند. اکنون نسل های مستعدِ فرهیختگی، با تجربه ای گران از گذشته، آرام آرام از حماقت ها و خطاهای پیشین، هجرت نموده و باطناً بسوی عصر حکمت عملی حرکت می کنند. از نشانه های این دوره آن است که دیگر مردمان جهان هر سخنی را چون گذشته ساده لوحانه نمی پذیرند و خود را در اختیار هر طرح و اندیشه ای قرار نمی دهند. این ویژگی، خاص دوره ی حکمت الهی است. در این دوره؛ “حرف درست، همان عمل درست، و عمل درست همان حرف درست است، و لا غیر”. پس شعارها و وعده های بی محتوا و فریبنده جایی نخواهند داشت. و این همان تغییر کیفی و بنیادی از درون است. بر این اساس مدیریت جهان تغییر ماهوی خواهد کرد و روابط آدمیان شکل دیگری به خود خواهد گرفت و به مرور از مرزبندی های ذهنی و توهّمی خلاص خواهد شد. در این دوره، آن درک و فهمی از “هستی”، حقیقی و راستین است که زندگی بخش، وحدت آمیز، و مفید همگان باشد و برکاتش همه ی مخلوقات خدا را در بر گیرد. آنچه که جهان امروز در حال زائیدن آن است و آخرین دردهای آن را می کشد، تولد همین عصر جدید است که برای زمین و زمینیان، دوره ای حساس و سرنوشت ساز بشمار میرود.

مسعود ریاعی