“اهل حقیقت را انکار نکن”

در نفحات از شیخ نجم الدین منقول است که چون به مصر رسیدم، روزبهان را در بیرون خانقاه دیدم که به آب اندک وضو می ساخت و به خاطرم گذشت که ظاهراً شیخ نمی داند که به این قدر آب وضو جایز نیست! و چون شیخ از وضو فارغ گشت، دست بر روی من افشاند و به سبب قطرات آب وضو که از شیخ بر روی من رسید، بی خود شدم. شیخ به خانقاه در آمد. من نیز رفتم و آن جناب به شکر وضو مشغول شده، من بر پای ایستادم و از خود غایب شده، دیدم که قیامت قائم شده و مردم را می گیرند و به آتش می اندازند و بر ممرّ آتش، پیری بر زِبَر پشته ای نشسته، هر کس که می گوید که تعلّق به وی دارم، او را می گذارند. ناگاه مرا بگرفتند و به جانب آتش کشیدند و چون گفتم من از متعلّقان ایشانم، رها کردند. لاجرم بر آن پشته بالا رفتم و بر پایش افتادم. سیلی سختی بر قفایم بزد، چنانکه به روی در افتادم و گفت: بعد از این اهل حق را انکار مکن.

مجالس المؤمنین. قاضی نور الله شوشتری، ج ۴ ص ۲۲۳