“از پایین پا، تا بر دوش نشستن!”

هر آنکه به اوج خود رسد، شروع به افول خواهد کرد، مگر آنکه کس دیگری کار را از همان اوج به پیشتر برَد. برای همین است که در سلوک، شاگرد باید فراتر از استاد خود رود، و به تعبیری بر دوش او بنشیند تا افق وسیعتری را ببیند و بر آگاهی های حیاتی بیفزاید. این تمثیل بر دوش نشستن، نکته ای است که از قدیم الایام در علوم باطنی مورد توجه بوده است. و به انحاء مختلف اتفاق افتاده است. اما از میان سالکان پاکباخته تنها فقط یکنفر بدین جایگاهِ آگاهی بخش نائل می شود. این شیوه ای است که باعث میشود تا آگاهی های لطیف و حیات بخش، همواره زنده و رو به پیش باقی بماند.

مسعود ریاعی