“آسمان و زمین وجود”

آسمان، “مذکر” است و زمین “مؤنث”. یکی پدر است و دیگری مادر. و تو فرزندی هستی که مابین آنها قرار داری. از یک سو، پایت بر زمین است و از سویی، سَرت بر آسمان. دیرزمانی است که پدر و مادر حقیقی ات، در طلاقی عاطفی بسر می برند، ارتباط معنوی شان گسسته است، و این نیست جز به سبب غفلت فرزندان. زیرا انسانی که می بایست آگاهانه مایه پیوند آنها باشد، خود در حماقت و جهالتی مرگبار بسر می برَد. این نکته را از آشوب های روزگار دریاب. اگر نتوانی در این اندک باقیمانده، زمین و آسمان وجودت را به صلح و سازش بکشانی، حقیقت زندگی را باخته ای و جریان حیاتت را قطع نموده ای.

مسعود ریاعی