‍ ” از مَضرّات شهرت”

می دانی خطر اصلی شهرت کدام است؟ آن است که وقتی مشهور شوی، نمی دانی چه چیز واقعی و چه چیز غیر واقعی است. زیرا تو توسط شهرتت بلعیده می شوی و به تاریکی فرو می روی. شهرت، پرده ای بر روی چشمان شخص مشهور می کشاند. تو در میان نگاه مثبت و منفی هواداران و منتقدان گم می شوی. گاه مست توجه هوادارانی و گاه نفرت زده از منتقدان. و در این میان آنچه که نیست، واقعیت است. حقیقت گم شده است. پس به ناچار باید همواره به برداشت های ذهنی و توهّماتت تکیه کنی، آن هم بی آنکه ارتباطی مستقیم با واقعیت داشته باشی. شهرت اجازه نمی دهد که نگاه های طبیعی و واقعی را تشخیص دهی و زندگی را همانطور که جاری است ببینی. و این یعنی خروج از جریان زنده ی حیات. از همین روست که اغلب مشهورین، شکننده، ضعیف النفس و افسرده اند. و چهره ی واقعی شان آن نیست که نشان می دهند. شهرت بشدت آزادی آدمی را محدود می کند، روابط طبیعی را مختل و به حداقل می رساند و فرد به شهرت رسیده را به غار تنهایی می کشاند. و این خود منشاء بیماریهای روان تنی است. از این روست که افراد مشهور، بیشتر و سریع تر از دیگران در معرض بیماریهای گوناگون جسمی قرار دارند زیرا آنان از انرژی حیاتی کمتری برای مقابله با این بیماری ها برخوردارند. و آن بدین سبب است که آنها مجبورند هر روزه درصد قابل توجهی از انرژی شان را خرج حفظ شهرتشان کنند، نه خرج واقعیت وجودی شان. لذا این کمبود انرژی حیاتی باعث می شود که گاه حتی بر ساده ترین بیماریها فائق نشوند. ای دوست، شهرت، سر منشاء بسیاری از بیماریهای روان تنی است. تا میتوانی از آن دور باش و زندگیِ غنی و طبیعیِ خود را پاس بدار. حقیقتاً در شگفتم از بسیاری که حاضرند تمام زندگی خود را بدهند تا این بیماری خطرناک بخرند.

مسعود ریاعی