“دو منظر”

یک منظر آن است که تو خود به خود نگری، که این منظری انسانی است. و یک منظر آن است که خدای رحمان به تو نگرد، که این منظری رحمانی است. و خدای رحمان به تو نمی نگرد مگر آن که تو منظر خودبینی را رها کرده باشی. اگر می خواهی نگاه آسمان بر تو دوخته گردد، نگاه بشری را دور بینداز. مراقبه ی اصیل همین است، از نگاه خود فارغ شدن. برای اینکه از شر نگاه خود راحت شوی، باید که هیچ قضاوتی در نگاه تو نباشد و آن به آن تسلیم محض باشی.

مسعود ریاعی