‍ “فقط بیست و یک روز”

می دانی چگونه می توانی جلو حرف زدن با خودت را بگیری. با خوب گوش دادن و با خوب دیدن. آن که در سرش مرتباً با خودش گفتگو می کند، همان کسی است که با مفهوم شنیدن و دیدن بیگانه است. خوب شنیدن و خوب دیدن آنگاه اتفاق می افتد که تو خالی از هر گونه قضاوت باشی. اگر بتوانی فقط “بیست و یک روز” دست از هر قضاوتی بشویی و داوری در باره ی این و آن را کنار بگذاری و چیزی را با چیزی قیاس خوب و بد نکنی، خواهی دید آن که همواره در سرت حرف می زند، محو شده است و تو از شرش راحت شده ای.

مسعود ریاعی