“اُلُوهیّت خویش را محترم دار”

بدنبال پرستش هیچ بتی و هیچ مسلکی به عنوان سرچشمه های حقیقت نباش. چنین کاری بدین معناست که بین خویش و الوهیّت میانجی قرار می دهی و بدین معناست که از خویش گدایی می سازی که بدنبال گنجینه ای بیرون از خود است و حال آن که آن گنج در درون سینه اش پنهان بوده است. اگر می خواهی سر منشاء هستی را ستایش کنی، نخست آن را در قلب خویش بیاب، آنگاه پرستش ات معنا خواهد گرفت.