“حدیث معرفت”

پیامبر اسلام(ص):
○ اگر خدا را چنان که بایسته ی اوست، می شناختید، بر دریاها راه می رفتید و کوه ها به دعای شما از جا کَنده می شدند، و اگر از خدا چنان که باید می ترسیدید، به علمی دست می یافتید، بی اندکی جهل، و کسی به این نمی رسد و در نمی یابد. زیرا خدای عَزَّ و جَلَّ، بزرگتر از آن است که کسی به همه ی امر او برسد.
الفردوس ج ۳ ص ۳۷۰

○ از صُحُف ادریس(ع) – ای اَخنُوخ! هر که مرا شناخت، رستگار شد و هر که مرا نشناخت، تباه گشت. شگفتا از کسی که به من ره نبرد، در حالی که یک لحظه هم بدون من نیست! و چگونه بدون من باشد، در حالیکه من از هر نزدیکی به او نزدیکتر و حتی از رگ گردن هم به او نزدیکترم!
بحار الانوار ج ۹۵ ص ۴۵۴

موسی(ع):
○ پروردگارا! سزای آن که تو را شناخت آن است که به هر چه کنی، راضی باشد.
مشکاة الانوار ص ۵۰۲

امام علی(ع):
○ هر کس علم به خدا در دلش جای گرفت، بی نیازی از خلق خدا نیز در آن جای می گیرد.
غرر الحکم ح ۸۸۹۶

امام صادق(ع):
از ایشان سؤال شد: خدایت را به چه شناختی؟
○ فرمود: به فسخ تصمیم و در هم شکستن اراده. تصمیم گرفتم و تصمیمم بر هم خورد، و همّت کردم و در هم شکست.
التوحید ص ۲۸۹

امام علی(ع):
○ خدای سبحان را به بر هم زدن تصمیم ها و گره گشایی ها و در هم شکستن اراده ها شناختم.
نهج البلاغه. الحکمه ۲۵۰