“افلاک تسعه – هفت به اضافه دو”

اگر به نُه، نَه بگویی، به ده می رسی. و دوباره یک می شوی، منتها با یک صفر در جلو. این در وجهه ی عددی، نماد به خود رسیدن است، دوباره واحد شدن است، کنار زدن حجاب های ظاهری و باطنی، و غوطه ور شدن در مطلق لایتناهی است. به تمثیل، گذر از “افلاک تسعه” و نیل به الوهیت خویش است. آنچه که حکمای الهی به انحاء مختلف در باب این مراحل گفته و شرح داده اند برای گذر بوده است نه برای ماندن و جاخوش کردن. در حرکت رو به بالا یا عروجی، پس از گذر از عوالم هفتگانه (که شرحش در کتاب کیمیاگری باطنی بیان شده است)، دو فلک باطنی دیگر قائل شده اند که از آنها به نام های گوناگون از جمله “کرسی” و “عرش” یاد کرده اند. اینجا به تمثیل مرکز فرمانروایی روح الهی توست، عمق وجودت و لطیفترین آن است. مراد از کرسی، وجه فرمانروایی بر عوالم پایین تر است، و مراد از عرش که بالاتر از کرسی است، وجه ارتباط با لایتناهیِ وصف ناپذیر است. به بیانی ساده تر، وجهی از روح الهی که رو به پایین یعنی رو به عوالم مادون است “کرسی”، و آن وجه اش که رو به بالا یعنی روی سوی “مطلق لایتناهی” است، “عرش” گفته می شود. این روح الهی، حیات و آگاهی و حکم و رزق و… را از اَعلَی (لطیف تر) اخذ نموده و به جهان های مادون (ثقیل تر) می دهد. این کرسی و عرش، در وجود خود توست. واحدی است، که از وجهی، رو سوی مطلق دارد و از وجهی دگر، روی به عوالم پایین. اگر سالکی، واصِل شود به واقع بر کرسی و عرش خویش دست یافته است یعنی از یک سو، از مطلق لایتناهی مستقیماً تغذیه می کند و از سویی دیگر بر مادون خویش فرمانروایی می کند. گاه سالک واصِل، در کرسی و عرش خود هم نیست، به فراتر می رود. روح او در لایتناهیِ لایُدرَک غوطه ور می شود. پس نیست تا بتوان از چیستی و چگونگی احوالش سخن گفت. او به اسرار رفته است. او مجذوب مطلق است و مطلقاً از اختیار خود و وجود مجازی خود، دست شسته است. در این کیفیت، آن “مطلق لایتناهی”، خود مستقیماً عوالم پایین را حکم میراند. معنای اسراری آیه شریفه ی ” هُنالِکَ الوَلایَةُ لِله الحَقّ” (اینجا فرمانروایی از آنِ خدای حق است) در چنین کیفیتی بارز می شود. در این کیفیت، چنین سالکِ واصِلی چون یک نیِ توخالی است. هیچ دخالتی در روند هستی نمی کند بلکه فقط یک مجرای پاک و باز است که “حقیقت محض” آنطور که بخواهد از طریق او جاری می شود.