مخاطبه ۲۲

یا عبدُ اِذا اَقبَلتَ اِلیَّ جاءَ کُلُّ شَیءِِ لِیَتبَعَکَ فَهَوَی اَوَّلُهُ …

* ای عبد! آنگاه که به من روی آوری، همه ی اشیاء از تو پیروی خواهند نمود! بدان که هوای نفس، آغازش در پشت سرت خواهد بود! (زیرا تو روی سوی من کرده ای)! بدان که تنها تو سوی من آیی!
* ای عبد! آنگاه که رُوی سویم کنی، هیچ همراه و هیچ همگامی، یارای با تو بودن را ندارد! زیرا هم علم و هم عمل، از حدّشان پا فراتر ننهند! از تو جدا شوند و تو تنها بسویم آیی!
* ای عبد! اکنون نور من، بر تو طلوع کرده است، به واسطه ی آن بسویم بیا!
* ای عبد! من بسیار با گذشتم! صفت ام، کریمانه گذر کردن است! من کریم ام! صفت ام بزرگوارانه عفو کردن است!
* ای عبد! ساکت باش و سخن مگو! آنکه به من واصِل شود، سخن نمی گوید!
* ای عبد! ای همه عبد! روزت از آنِ تعالیمی باشد که تو را داده ام! اما شب ات از آنِ رؤیت و نظر به من باشد!
* ای عبد! ای همه عبد! پروردگار تو، غفورِ غفور است! پروردگار تو، شکورِ شکور است! دو بار غفور، یعنی می آمرزد آنچه را که گفته نمی آمرزم! و دو بار شکور، یعنی قبول می کند آنچه را که گفته قبول نمی کنم!
* ای عبد! ای همه عبد! آنکه در حضورم وقوف یابد، دستش بر فراز آسمانها و زمین و بهشت و جهنم است! پس به آنها توجه نمی کند تا مسکن اش شوند! به آنها توجه نمی کند تا شِکوه گاهش شوند! زیرا این منم که برایش کافی ام! پس همه ی ریشه هایش به من متوجه است و علم و دانستنی هایش به آستان من فرو افتاده است!
* ای عبد! و ای همه عبد! با نورم، بر هر قلبی که برخوردار ازمعرفتم است، می تابم، تا هم آن نور را ببیند و هم مرا! تا ببیند که من در کجای وجودِ اویم!

بر گرفته از کتاب “المُخاطبات” امام نِفَّری(۴ هجری)
ترجمه و شرح؛ مسعود ریاعی