“عبرت و عبور”

⭐️ عبرت از ریشهٔ “عبر” است. از عبور است. عبرت آن کسی گرفته که با چشمانی باز می‌بیند و عبور می‌کند. اسیر نمی‌شود. پاگیر نمی‌شود. عبور می‌کند. چنین کسی اهل گذر است. آن که خطاها و حماقت‌هایش را مدام تکرار می‌کند معلوم است که از این مرحله هنوز عبور نکرده‌است. عبرت نگرفته است. ارتقاء شعور نیافته است. وقتی قرآن می‌فرماید؛ “فَأعتَبِرُوا یا اُولِی‌الابصار” به واقع به صاحبان بصیرت فرمان عبور می‌دهد. به آنها می‌گوید جذب این و آن نشوید. انقدر در بند نظریات نظریه‌پردازان نمانید. بفهمید و عبور کنید. ای دوست، هر که فهمید، عبور کرد.

مسعود ریاعی