“حکایت حیرت”

⭐️ گفت: می‌خواهم به جایی روم اما نمی‌دانم کجا!
– می‌خواهم کاری کنم اما نمی‌دانم چه کار!
– می‌خواهم عشق بورزم اما نمی‌دانم به چه چیز!
– می‌خواهم چیزی بنویسم و حرفی بزنم اما چه حرفی! کدام جمله!
گویی در چیزی غرق گشته‌ام که نمی‌دانم چیست.
“و سکوت کرد و خاموش شد”.

گفتمش: مبارک باشد! تو در آستانهٔ نامتناهیِ خویشی. قدر این نمی‌دانم‌ها را بدان! این حیرتی است پر بار که به یگانگی می‌رود! حیرتی سازنده که نصیب هر کس نمی‌شود. پس “رَبِّی زِدْنِی تَحَیُّرَاً”(پروردگارا! بر حیرتم بیفزا) را ذکر خود کن تا در این سیر پر رمز و راز، صید هیچ نظریه و فکر و باوری نگردی. این آغاز رهایی است. قدر این رهایی را بدان.

مسعود ریاعی