“پلی برای گذر”

⭐️ امام علی (ع) در حکمت ۱۲۷ نهج البلاغه می فرماید: “اِنَّ لِلّهِ مَلَکاً یُنادِی فِی کُلِّ یَومٍ؛ لِدُوا لِلمَوتِ، وَاجمَعُوا لِلفَناءِ، وَابنُوا لِلخَرابِ” (خداوند را فرشته‌ای است که هر روز ندا می‌دهد؛ بزایید برای مردن، جمع کنید برای نابودی، و بسازید برای خراب شدن)!
ای دوست، این است جایی که همگی در آن گرفتار آمده‌ایم. آیا ندای این فرشته را هر روزه نمی شنوی؟! آیا آنچه را که می‌گوید، نمی‌بینی؟! در این دنیا و کیفیت دنیوی، چیزی به نام آبادی و عمران جاودانه وجود ندارد. همه چیز در شُرُف نیستی و نابودی است. هر پدیده‌ای -چه بخواهد چه نخواهد- در چنگال نیروی انتروپی یا واپاشی گرفتار است و بالاخره فرو می‌ریزد. پس دلت را به چیزی و کسی خوش نکن. هیچکدام ماندنی نیستند. نسبی و موقتی‌اند. می‌آیند و می‌روند و به چیز دیگری تبدیل می‌شوند. این دنیا پلی لرزان برای گذر است. هیچ عاقلی روی پل لرزان خانه نمی‌سازد و فریب داشته‌های موقتی‌اش را نمی‌خورد. پل برای گذر است. از تمام امکاناتت برای گذر آگاهانه بهره بگیر. قبل از آنکه فرو ریزد، از آن گذر کن. روحت را بِرَهان.

مسعود ریاعی