“بود و نمود”

☆ “بود” به چشم ظاهر بین، قابل دیدن نیست، “نمود” قابل دیدن است. آنچه که می بینی نمود اشیاء است. بودشان بر تو مخفی است. علم پدیدارشناسی، دانش نمود است و علم بودشناسی، اشاره به حقیقت شیء دارد. ما از حقایق اشیاء بی خبریم. حتی اگر آن شیء یک دانه ی ارزن باشد. راستش را بخواهی، بشر حتی نمودها را هم به درستی نمی شناسد، اگرچه خود مدعی شناخت است. چوبدستی موسی (ع)، یک “بود” دارد و یک “نمود”. حقیقتش مار است و نمودش عصا. گاه خود “بود” ، “نمود” می یابد بی کم و کاست. و آن قیامت شیء است. به چهره ی حقیقی نمایان گشتن است. در “مراقبه”، از “نمود” عبور کرده تا “بود” عیان گردد.

مسعود ریاعی